Ik ben Veronique. Ik houd van wandelen, schrijven, tekenen, door het bos (ver)dwalen, basketballen, in mijn moestuin werken en fotograferen. Ik woon samen met mijn konijn Bibi en heb na het afronden van mijn studie een aantal jaren als sociaal pedagogisch hulpverlener gewerkt. Mijn werk was fantastisch, ik had en heb een passie voor de zorg en kon er daarnaast veel gebruik maken van mijn creativiteit. In de jaren waarin ik werkte kan ik me niet één dag herinneren waarop ik op mijn horloge heb gekeken en mezelf afvroeg; ‘hoe lang moet ik nog tot ik naar huis mag?’ Zó leuk vond ik het. Totdat ik uitviel.

Na verschillende onderzoeken kwam onder andere de diagnose autisme naar voren en die zette alles even op z’n kop, nu – enkele jaren later – doet het dat soms nog steeds. Niet letterlijk meer de diagnose, maar wel het ‘autistisch zijn’ op zich.

Vaak begrijp ik de wereld niet – die ik veelal als onduidelijk, lawaaierig en onlogisch ervaar – maar veel vaker nog lijkt diezelfde wereld mij niet te begrijpen. En hoewel ik meestal denk ‘achja, laat maar’, is het soms best eenzaam en ingewikkeld.

Steeds vaker probeer ik een brug te slaan tussen mijn autistische denken en dat van de mensen om mij heen, juist om elkaar iets beter te leren begrijpen. Vanuit dat punt kijk- en denk ik soms mee met de mensen bij de Synergie. Daarnaast krijg ik zelf ambulante ondersteuning van de Synergie en ga ik regelmatig mee naar de praktijk om te ondersteunen bij allerlei taken.

Ook geef ik weleens (interactieve) lezingen, zowel binnen de praktijk als bij andere organisaties en/of op locatie. Zelf vind ik het vooral interessant en leerzaam om in te gaan op vragen of casussen die de deelnemers hebben en heb ik gemerkt dat er vanuit daar meestal heel bijzondere gesprekken ontstaan.